در انتخاب پادشاه،پیش از این که خدمت کاران غذا بیاورند پادشاه باید دست های خود را به بالا می گرفت سر را به سوی آسمان دراز می کرد و می گفت:درود بر ارواح دام و گیاه های سودمند.درود به مردم از زن و مرد هر جا باشند آنان که پندار نیک دارند و جدانشان از شر مبرا است.سپس یک پیاله ی فیروزه ای بر دست می گرفت و می گفت:قربانی می کنیم بهتر از آن که همه ی ما را آفرید،روشنایی آتش و مهر را به ما عطا کرد،چشمه ها را جاری ساخت،و جاده ها را به سوی سواحل رود ها امتداد داد و سیل ها را از کوه ها به نفع آدمیان سرازیر نمود. وبا این کلمات،جرعه ی آبی را که در دست دارد به زمین بیافشاند.

معمولا پس از پایان غذا و صرف شدن کاک های عسلی و مربای میوه و پنیر،نی نواخته می شد و شاعری دست ها را به سوی پادشاه بلند می کرد و بعد از تعظیم چنین آغاز می کرد:گوش فرا دار ای پادشاه هخامنشی و.......